KAYIP MELANKOLİ

Eskiden ne gülerdim karikatürlere bırakmayan peşimi gölgeler gibi hep önümden yürürdüler,ben severim hala gülmeyi hüzünlenmeyi arada bir bağırmayı sıçramayı,çok fazla normalleştim anomaLİLEŞTİM, ZATEN LEŞTİM BELKİ BİRAZ FAZLA KOKTUM,yalnız bırakan melankoliyi sevdim işte biraz şiire dadandım,

Dedem ne derdi "tarhana tartar ümüğümü yırtar baklava kardaş gel beni kurtar",tat gibi ağzımda kalbimde,belleğimde herşey.Gövdeme baktığımda dev bir midemi yoksa bir gözmü diye karar veremediğim zamanlar oluyor.Bazen köşe başına oturup insanlara abi ben geçici körüm bana bir yüz kaat borç versene diyesim geliyor,doktor bey yaşayacakmıyım?

Kayıp melankoli bu ne hissettireceği belli olmaz,kendi önüne tezgah açan düşünceler var şiirleri söylüyorlar,basit etten bir makina hergün sözcüklerle yağlanıyor...