Bazilari ya$ar, Bazilari ya$ayanlari izler, bazilarida izleyenleri dinler.Genel bir tarifi yok içimi-izdeki durumun.Hep birşeylerin içinde, travmasında, davasında olmaktan nereye gittiğimizi bile farkedemiyoruz ,farkedemedik.Gazetelerde bir zaman hatırladığım bir tabir: Doguya giden gemiden batıyı seyretmek tabiri vardı,bize yapıştırılan hatta bize yapışan.ne kadar saçmalık ve çelişki var bu cennet ve bu cehennemde.her gün ne kadar travma yaşıyoruz,sömürülüyoruz ya da ruhumuzu satıyoruz,bilen varmı? benimki acemi bir sitem belki,eğitim yetersiz,ekonomik tehdidin altı insanlar yaşama savaşı veriyorlar.Cepheleşme veya kutuplaşma bizim zihinsel tembelliğimiz ve fanatizm arasında salınan çan eğrimiz değilmi?Hergün gördüğüm o kadar çok şeyden sonra insan susmaya alışıyor,insanın canı sıkılıyor birşeyler için umut değişim inancı falan fiyasko..Hep yalnız hep yalnızsın hissettiğim şey ve gördüğüm şey gündem gibi sürekli değişiyor,bla,bla
The Language Habitat: an Ecopoetry Manifesto By James Engelhardt Ecopoetry is connection. It’s a way to engage the world by and through language. This poetry might be wary of language, but at its core believes that language is an evolved ability that comes from our bodies, that is close to the core of who we are in the world. Ecopoetry might borrow strategies and approaches from postmodernism and its off-shoots, depending on the poet and their interests, but the ecopoetic space is not a postmodern space. An ecopoem might play with slippages, but the play will lead to further connections. Ecopoetry does share a space with science. One of the concerns of ecopoetry is non-human nature (it shares this concern with the critical apparatus it borrows from, ecocriticism). It certainly shares that concern with most of the world’s history of poetry: How can we connect with non-human nature that seems so much more, so much larger than ourselves? How can we understand it? One way ...
Yorumlar