*OMNİA İN OMNİBUS

Gözlerimi kapattım.Biraz dinlenmek,hiçbirşey düşünmemek için. Belki bunaldım,oysa ne kadar bunaldığını durmadan farkedemiyorsun .
Herşey akıyor,Evet hissedebiliyorum,Nedenlerim yüzümü yıkadığım su gibi.Bazen herşeyi tekrarladığımı düşünüyorum,belki tekrarlıyorum.Sorularım var,bu kaçınılmaz.Elimden bu geliyor,hiçbiryere isabet etmeyen düşüncelerle bazen günlerce uğraşıyorum.Kendim için ne yapabilirim? Beni ne mutlu eder? diye soruyorum.Bu bir çevrim gibi;hepsi bir bütün,kaçınılmaz sorular yinelemesi
Hayat özgür bir oyun.Bu oyunla yüzleştiğinde oynarsın ya da gibi bir şey.
Çok mu çoçuksu oldu??,Evet basit.Çünkü kendimi anlatmaktan başka bir menfaatim yok, ya da yaptığım şeyi anlatmaktan başka.
*(Her şey her şeyin içinde mevcuddur)

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

The Language Habitat: an Ecopoetry Manifesto

The Language Habitat: an Ecopoetry Manifesto By James Engelhardt Ecopoetry is connection. It’s a way to engage the world by and through language. This poetry might be wary of language, but at its core believes that language is an evolved ability that comes from our bodies, that is close to the core of who we are in the world. Ecopoetry might borrow strategies and approaches from postmodernism and its off-shoots, depending on the poet and their interests, but the ecopoetic space is not a postmodern space. An ecopoem might play with slippages, but the play will lead to further connections. Ecopoetry does share a space with science. One of the concerns of ecopoetry is non-human nature (it shares this concern with the critical apparatus it borrows from, ecocriticism). It certainly shares that concern with most of the world’s history of poetry: How can we connect with non-human nature that seems so much more, so much larger than ourselves? How can we understand it? One way ...