LE PETİT PRİNCE

Pembe deliler ve mavi dekor.Müşteriler ve ortaklar.Doğal ışık ve kent dokusu .Palmiyeler ve kent.Sınırlar hiçbir zaman kesinleşmiyor ya da keskinleşmiyor.Artan kayıtsızlık ve büyüyen yalnızlık.Kurak çöl ve melekler.(ıncubus eşliğinde).karşılaşmalar ve birleşmeler,Bir araya gelebilen insanlar ve mekanlar kırmızıyı geçip yer değişiyorlar ya da yer değiştiriyorlar.Dokunma ve hissetme için az zaman var.Işık azaldıkça kırılganlık artıyor..Antoıne de Saint-Exupery'nin dediği gibi Gözler kördür, yolu kalp göstermelidir. Eve de, yıldızlara da güzelliğini veren görünmez bir şeydir. Bu gördüklerim yalnızca bir kabuk, asıl önemli olan gözün görmediğidir. Çölü güzel kılan, bir yerlerinde kuyu gizlemesidir."

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

The Language Habitat: an Ecopoetry Manifesto

The Language Habitat: an Ecopoetry Manifesto By James Engelhardt Ecopoetry is connection. It’s a way to engage the world by and through language. This poetry might be wary of language, but at its core believes that language is an evolved ability that comes from our bodies, that is close to the core of who we are in the world. Ecopoetry might borrow strategies and approaches from postmodernism and its off-shoots, depending on the poet and their interests, but the ecopoetic space is not a postmodern space. An ecopoem might play with slippages, but the play will lead to further connections. Ecopoetry does share a space with science. One of the concerns of ecopoetry is non-human nature (it shares this concern with the critical apparatus it borrows from, ecocriticism). It certainly shares that concern with most of the world’s history of poetry: How can we connect with non-human nature that seems so much more, so much larger than ourselves? How can we understand it? One way ...