Ana içeriğe atla

Dwell Project /Lost Forest (Wu's Breezing)

Her şeyi bir arada tutmak, herşey aklımda.Bazen konuşmak bile istemiyorum.Sadece resim yapmak ve o nehirleri dağların akışında kaybolmak istiyorum.Sanki boyandıkça benden kaçan her şeyi kendime çağırıyor gibiyim.Neredeyim akan zamanın dışında bir yerlerde mi?.Tüm amacım buradan çıkabilmek.Bir mağara ya da kovuk gibi kalbim.Dere akışında kaybolan bir ışığın varlığı ne kadar cezbedici... 

Bir an için daha önce yaşadığını, bu hayatın kendisine ait olmadığını ,bir kıvrım bükülmesinde vurduğu darbelerde anladı.Kendisine ait olmayan bir hareketin ucunda eğilen bir leke ve bir iz olarak oradan oraya kıvrılıyordu.Sessizliğimiz hayal gücünün vaad ettiği içinde kaybolduğumuz bir manzara değil mi?Ağaçlar ve dağlarla kaplı sakin görünen bir orman.Sonsuza uzanan bir enginlik.Her fırça hareketimle bu dünyanın dışından başka bir dünyaya geçiyordum. Ne kuşlar var,ne böcekler ne de herhangi bir varlık. 

Aynadan bir dünyanın içinden geçerek Wu Daozi ve Mehmet Dere buluştular. Birbirlerinin kendi kaderlerine dönüştüren bir resmin içinde kayboldular.Birbirlerinin hikaye kahramanlarına dönüştüler.Birbirlerini hikayelerini oluşturma ve buluşturma gücünü oluşturarak denediler.İnsan ruhunun manzaralarında bir yolculuk, birbirine dönüşen yankı oldular.


Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

The Language Habitat: an Ecopoetry Manifesto

The Language Habitat: an Ecopoetry Manifesto By James Engelhardt Ecopoetry is connection. It’s a way to engage the world by and through language. This poetry might be wary of language, but at its core believes that language is an evolved ability that comes from our bodies, that is close to the core of who we are in the world. Ecopoetry might borrow strategies and approaches from postmodernism and its off-shoots, depending on the poet and their interests, but the ecopoetic space is not a postmodern space. An ecopoem might play with slippages, but the play will lead to further connections. Ecopoetry does share a space with science. One of the concerns of ecopoetry is non-human nature (it shares this concern with the critical apparatus it borrows from, ecocriticism). It certainly shares that concern with most of the world’s history of poetry: How can we connect with non-human nature that seems so much more, so much larger than ourselves? How can we understand it? One way

Art in İsolation Online Exhibition / Santa Clarita

Art in İsolation Exhibition Virtual  Link

Satın Alınamayan Ortak Kader “Yeni Normal”

Yeni normal.Şu günlerde oldukça duyduğumuz bu kavram  tuhaf ve ıssız olan bir uzamda huzursuzluğun kaygıya doğru  birleşme yarattığı noktada var olmakta.İçimizde bulunduğumuz gerçeklik şimdilerde böyle tarif ediliyor.Acaba gerçekten böyle mi? Yeni ve normal mi?Yeni olan gerçeklik acaba normalleştirici mi?  Bugünlerde çoğu insan nasıl normalleşeceğimiz konusunda tartışıyor, kakafonik tarzda bu tartışmalar hiçbir  şeyin eskisi gibi olmayacağını ifade eden gürültülü haber bültenlerine yakın benzerlikte yorumlarla beraber buharlaşıyor.Aslında anlamların, kavramların,temsillerin ağına yakalanan  vahşi anlamsız  bedenler olduğumuz gerçeği (Erasmusvari tabiriyle bir  “homo bulla”)ile karşı karşıyayız.Bunun yanı sıra insan hayatında korku ve izalosyonun tam ortasındayken derin ve olumlu bir değişim olabileceği inancıyla uyanıyoruz.Kapitalizmin rasyonalitesi ve şiddetli sonuçları olan ırkçılık, cinsiyetçilik ve eşitsizlikle karşı karşıya kalan insanlar olarak kendi “elleriyle” işledikler